Karl Schneeberg und das Alte Testament

Von David un Goliath 1.Sam.16.17. Na, säd dei König, wo du dat mit aller Gewalt wisst, denn man los! Mienen Sägen hest du tau! Dor wär de Sak afmakt - de Kampf künn losgahn. Oh, wär di dat 'ne Uprägung bi dei Isra'liten! Un as nu dei Ries' lütt David kamen sehg, füng hei luthals an tau lachen un röp: "Bün ick denn ein Hund, dat du mi mit 'n Stock bikamen wisst? Kumm her, du Bengel! Ick ward di in Grund un Boden stampen, un dien Fleisch ward ick de Geier taun Frass vörsmieten"! Doch lütt David löt sick nich bangen maken von den Groten: "Du verlöttst di up dien Gröt, up den Säbel, up Schild un Speer. Un ick verlat mi up den leiwen Gott, den' du utlacht hest! Dei ward di hüt noch wiesen, wat 'ne Hark is, du Grot-Mul"! Dorbi har David sick all einen von de Stein ut de Tasch grawwelt un in de Schlingen trecht leggt. Poor mal schwüng hei s' sick üm den Kopp, denn halte hei ut - so dull as 'e man künn: Ss-s! simmte de Stein. Un knack! säd 't dor, as wenn di wat gegen ein Brett flagen wär. Un butts! Dor leg Goliath up de Erd. Wär dor vörlang henslagen un rögte nich Hand noch Faut mehr - de Stein har em piel vörn Kopp drapen! David löp nu fix uptau un nehm em den groten Säbel af, föt dei Klingen wiss mit beiden Händen un slög sienen groten Wedderpart den Kopp man so batz weg. As dei Philisters dat sehgen, kregen sei 't mit de Angst to daun un löpen hals-oewer-kopp los, all wat sei lopen künnen! Dei Isra'liten oewer sett'n de annern nah un jagten s' wiet bet oewer de Grenz' hen.