Duvaktaki Gözyasi

Bu esnada arkada kapi yavasca acildi. Handan ablasinin kalktigini duymus, o da uyanmisti. Feyza arkasinda bir kücük ses, bir hickirik duydu. Döndü, gelen kücük kiz kardesi Handandi

Abla, ne olur, gitmesen olmaz mi diye yalvardi.

O daha kücüktü, Evliligin ne oldugunu bilmiyordu. Feyzanin yüreginde volkanlar patladi. Kollarini kardesine acti. Sonsuza ucusan kelebekler gibi mavimsi, sarimtirak, yesil... Handan, yanaklarinda iki damla yas ve titreyen dudaklariyla ablasina tekrar yalvardi

Ne olur abla kal, gitme dedi.

Feyza cevap veremedi, kelimeler bogazinda dügümlendi. Karsisinda mahzun, minik bir cehre, bugulu bakislarla ve elvedada saklanan kücücük, hüzün dolu bir gülümseme ile ona bakiyordu. Onu, can bilen cananlarinin bosluga caresiz seslenisiydi bu; Ne olur kal, gitme Gözyaslari, yanaklarindan nisan yagmuru gibi bosalmaya baslamisti.

Ne olur kal, gitme deme, benim kücük kardesim. Annemi sana emanet ediyorum. Artik onun kizi sensin bundan sonra.

Gözlerini kardesinden kacirdi, dudaklari titredi. Aglamakli bir sesle Kim bilir, bir gün yeniden yagar nisan yagmuru, yeserir tomurcuklar acar domur domur.

Bekle beni, ayaz yemeden kal kücügüm

Yine minik bir ses, bir damla gözyasi
Ablacigim, ne olur kal, gitme

Feyzanin artik konusacak takati kalmamisti.